Maria Konopnicka, z domu Wasiłowska urodziła się 23 maja 1842 r. w Suwałkach, polska poetka, nowelistka, krytyk literacki i tłumaczka. Przedstawicielka pisarstwa okresu realizmu. Miała cztery siostry i brata. Dzieciństwo i młodość Maria spędziła w Kaliszu. Po śmierci ukochanej żony, ojciec Marii,  pan Wasiłkowski postanowił zadbać o przyszłość swoich dzieci- posłał dwie córki na znakomitą pensję sióstr Sakramentek w Warszawie. Tam Maria uczyła się przez rok, zetknęła się z Lizą Pawłowską, później Orzeszkową. Ich przyjaźń wzmocniona wspólnymi zainteresowaniami literackimi, przetrwała wiele lat. Dwudziestoletnia Maria wyszła za mąż za Jarosława Konopnickiego, który był o wiele od niej starszy, miał trzydzieści dwa lata. Przenieśli się do Bronowa, prowadzili urozmaicony tryb życia, którego tłem były zjazdy, polowania i jarmarki. Konopnicka była matką ośmiorga dzieci dwoje z nich zmarło wkrótce po  urodzeniu.  Sielankę małżeństwa przerwały kłopoty finansowe oraz kłótnie. Po dziesięciu latach małżeństwa Maria zdecydowała się odejść od męża.  Przeprowadziła się do małego dwupokojowego mieszkania i zaczęła udzielać korepetycji oraz pisać. Gdy jej dzieci dorosły Maria zaczęła jeździć po Europie. Angażowała się społecznie, szczególnie broniła praw kobiet.  Współorganizowała międzynarodowy protest przeciwko prześladowaniu dzieci polskich we Wrześni (1901-1902). 1905-1907 przebywała w Warszawie, organizowała pomoc dla uwięzionych przez władze carskie i ich rodzin. Wyrazem jej protestu przeciw polityce germanizacyjnej było  ogłoszenie w 1908 roku „Roty”. Wiersz zdobył niezwykłą popularność, jako pieśń z muzyką Feliksa Nowowiejskiego. Maria Konopnicka zdobyła sobie wśród współczesnych pozycję liczącej się poetki. Z powodzeniem uprawiała też prozę nowelistyczną i beletryzowany reportaż. Tworzyła opowiadania o rozwiniętej fabule i rozbudowanych opisach środowisk. W latach 80 Konopnicka redagowała pismo dla kobiet „Świt”. Do dziś popularne są jej utwory dla dzieci: ”O krasnoludkach i sierotce Marysi”, „Stefek Burczymucha”, „O Janku Wędrowniczku” czy „Na jagody”. Swoje utwory pisała pod takimi pseudonimami: Ursus, Jan Sawa, Ko-mar, M.K., K., Humanus, Mruczysłąw Pazurek. Zmarła 8 października 1910 r. w Lwowie. Została pochowana na Cmentarzu  Łyczykowskim. Pogrzeb zorganizowany przez Marię Dulebiankę, stał się wielką manifestacją patriotyczną, w której udział wzięło blisko 50 000 osób. Popiersie nagrobkowe wykonała Luna Drexlerówna, na cokole wyryto fragment wiersza Konopnickiej „Na cmentarzu” ”…Proście wy Boga o takie mogiły, Które nie chcą, ni skarg, ni żałości, Lecz dają sercom moc czynu, zdrój siły Na dzień przyszłości…”. Zniszczone podczas II wojny światowej popiersie Konopnickiej zostało odtworzone w okresie powojennym. Społeczność Suwałk zorganizowała wieczór poświęcony jej twórczości i zapoczątkowało zbiórkę pieniędzy na tablicę pamiątkową. Władze carskie  sprzeciwiały się tej inicjatywie.  Dopiero w 25- lecie śmierci, 8 października 1935 roku, na ścianie domu, w którym urodziła się poetka, umieszczono pamiątkową tablicę. W lutym 1957 roku powołano Muzeum Marii Konopnickiej, a otwarcie ekspozycji nastąpiło 15 września 1960 roku, po przeprowadzeniu prac remontowych i konserwatorskich. W centrum Suwałk postawiono poetce pomnik. W 1969 roku postawiono również pomnik we Wrześni i Kaliszu. Decyzją Międzynarodowej Unii Astronomicznej na cześć poetki, jeden z kraterów na Wenus został nazwany „Konopnicka”.